درد دارد......وقتی همه چیز را میدانی و فکر میکنند نمیدانی و غصه میخوری که میدانی و میخندند که نمیدانی

خوبيم و خوشيم و خوشتر از ما نبود
وين انديشه ما گزاف و بي جا نبود
خوبست و خوش است آنكه در دنيا زيست
آنگونه كه گويا به دنيا نبود

روی قلبی نوشته بودن شکستنی است مواظب باشین ، ولی من روی قلبم نوشتم شکسته است ، راحت باشید !

بی آشیانه را شوق ماندن نیست سنگ بر زمین ننداز ، من خود پریده ام

کارگر خسته ای سکه ای از جلیقه اش در اورد تا صدقه دهد...ناگهان جمله ای روی صندوق دید و منصرف شد: صدقه عمر را زیاد میکند..

تو امشب آخرین اشکم بروی گونه می بینی و امشب آخرین اندوه من مهمان توست بیا نامهربان و امشب را کنار بستر تاریک من شب زنده داری کن چه شبهایی که من تا صبح برایت گریه می کردم و اندوهم همیشه میهمان گوشه و سقف اتاقم بود قلم بر روی کاغذ لغزشی دشوار می پیمود که من در وصف چشمانت کلامی سهل بنویسم درون شعر های من همیشه نام و یادت بود درون قصه های من همیشه قهرمان بودی ولی امشب کنار عکس های پاره ات آخر تمام شعرهایم را به آتش می سپارم من درون قصه هایم ، قهرمانهارا به خون خواهم کشید آخر و دیگر شعرهایم بوی خون دارد ببخش ای خاکی خسته اگر امشب به میل من کنارم تا سحر بیدار ماندی برای آخرین شب هم ز چشمت عذر می خواهم که امشب میزبان رنج من گشتی «خداحافظ» برای آخرین لحظه «خداحافظ ....!؟»

هوا گرفته است،آسمان سخت دلگیر است و مردمانی چشم به راه ترکیدن بغض ابرها،سرما دست نوازشی دارد شاعرانه بر پوست صورت بی خانمانهای خیابان نشین ولی به قول دوستی خدا هنوز با آن پسر بچه­ ایست که چکمه هایش سوراخ است....من هم اینجا بسی دلتنگ بارانم، دو چشمم خشک بر شیشه و منتظر برخورد باران بر دل شیشه، ببار باران،ببار اینجا همه دلتنگ دلتنگ اند بیا باران ولی هرچند می­گویند زمین جای قشنگی نیست .دهانها خشک، لبهای ترک برداشته و صحرای بی باران تو را میخواهد و چشم انتظار توست بیا باران بیا....

آدم ها همه چیز را حاضر و آماده از مغازه ها می خرند. اما مغازه ای نیست که دوست معامله کند آدمها مانده اند بی دوست ! تو اگر دوست می خواهی مرا اهلی کن . پرسید : اهلی کردن یعنی چه ؟ گفت: یعنی ایجاد علاقه کردن و این چیزی است که این روزها پاک فراموش شده پرسید: راهش چیست ؟ گفت : باید صبور باشی . خیلی صبور ... خیلی صبور ...

من زندگی را دوست دارم ولی از زندگی دوباره می ترسم! دین را دوست دارم ولی از کشیش ها می ترسم! قانون را دوست دارم ولی از پاسبان ها می ترسم! عشق را دوست دارم ولی از زن ها می ترسم! کودکان را دوست دارم ولی از آینه می ترسم! سلام را دوست دارم ولی از زبانم می ترسم! من می ترسم ، پس هستم این چنین می گذرد روز و روزگار من من روز را دوست دارم ولی از روزگار می ترسم چه مهمانان بی دردسری هستند مردگان نه به دستی ظرفی را چرک می کنند نه به حرفی دلی را آلوده تنها به شمعی قانعند و اندکی سکوت درختان می گویند بهار پرندگان می گویند ، لانه سنگ ها می گویند صبر و خاک ها می گویند مصاحب و انسان ها می گویند «خوشبختی» امّا همه ی ما در یک چیز شبیهیم ، در طلب نور ! ما نه درختیم و نه خاک . پس خوشبختی را با علم به همه ی ضعف هامان در تشخیص ، باید در حریم خودمان جستجو کنیم کهکشانها کو زمینم؟ زمین کو وطنم؟ وطن کو خانه ام؟ خانه کو مادرم؟ مادر کو کبوترانم؟ من گم شدم در تو یا تو گم شدی در من ، ای زمان؟ در انتهای هر سفر در آیینه دار و ندار خویش را مرور می کنم این خاک تیره این

دلم برای کودکی ام تنگ شده دلم برای پاکی دفتر نقاشی و گم شدن در آن خورشید همیشه خندان، آسمان همیشه آبی زمین همیشه سبز و کوههای همیشه قهوه ای دلم برای خط کشی کناردفتر مشق برای پاک‌کن های جوهری و تراش های فلزی دلم برای تخته پاک‌کن و گچ های رنگی کنار تخته برای اولین زنگ مدرسه برای واکسن اول دبستان برای قرآن های اول صبح و خواندن سرود ایران اول هفته دلم برای مبصر شدن ، برای از خوب ، از بد دلم برای ضربدر و ستاره دلم برای ترس از سوال معلم کارت صد آفرین بیست داخل دفتر با خودکار قرمز دلم برای لیوان‌های آبی که فلوت داشت دلم برای زنگ تفریح برای عمو زنجیر باف بازی کردن ها دلم برای دعا کردن برای نیامدن معلم برای اردو رفتن برای تمرین های حل نکرده و اضطراب آن دلم برای روزنامه دیواری درست کردن برای تزئین کلاس برای خنده های معلم و عصبانیتش برای کارنامه.... نمره انضباط برای مُهرقبول خرداد دلم برای خودم دلم برای دغدغه و آرزو هایم دلم برای صمیمیت سیال کودکی ام تنگ شده نمی دانم کدام روز در پشت کدام حصار بلند کودکی ام را جا گذاشتم کسی آن سوی حصار نیست کودکی ام را دوباره به طرفم پرتاب کند

این جا آنقدر شاعرانه دروغ مـﮯ گویند و آنقدر در دروغ هایشان شاعر مـﮯ شوند که نـمــﮯ دانـم در ایـن سـرزمـیــن با ایـنـهـمــه فــریــبـــــ چگونه ست که دلم هنـوز خواب بـاران را دوسـت دارد ! ! !

اشتباه من این بود .... هر جا رنجیدم ، لبخند زدم .... فکر کردند درد ندارد ، سنگین تر زدند ضربه ها را ...!!!

از هم گسسته‌ام هر چیزِ خوب تو گویی دروغ بود حتی ستاره‌های یخی نیز مرده‌اند دیگر ادامه‌ی این راه بسته‌است حتی خدای من امروز خسته‌است.

از خویش خسته‌ام هر چیزِ تازه در دلِ من می‌شود سیاه هر رنگِ تازه در نظرم می‌شود تباه هر روز می‌شکند ریسمانِ من هر روز پاره می‌شود ایمانم از گناه

در خویش خسته‌ام!تکرار می‌شود همه‌ی لحظه‌های درد دیگر ستاره‌های یخی نیز رفته‌اند… ماه از درونِ شب به زمین فحش می‌دهد تکرار می‌شود همه‌چیزی به رنگِ زرد بنگر؛ آغوشِ خنده به رویم شکسته‌است از شاخه‌های درختی که کشته شد “تابوتِ مردنِ پرواز” زنده‌است دیگر همیشگی شدنِ شعر مرده‌است. ٭

آن روز که باران عشق می بارید ملاقاتش کردم آنقدر خوشحال شد که خودش را در آغوش من انداخت گفت بگو که دوستم داری.دستهای بلند وسفیدش رو گرفتم به لبان سرخش بوسه زدم اما نگفتم که دوستش دارم در دیدار بعدی اشک درچشمانش حلقه زد سر به سینه ام شد گفت بگو که دوستم داری؟موهایش را نوازش کردم اما باز نگفتم که دوستش دارم.ماه ها گذشت و در بستر بیماری افتاد با چند شاخه گل میخک به دیدارش رفتم صدایش بغض آلود در گوشم می گفت بگو که دوستم داری؟می ترسم هیچگاه این کلمات رااز زبانت نشنوم گلها رو به موهایش آویختم و بوسه ای به لبانش زدم باز نگفتم و رفتم.دفعه آخر که به دیدنش رفتم روی صورتش پارچه ای سفید کشیده بودن وحشت زده پارچه رو کنار زدم تازه فهمیدم که چقدر دوستش دارم

ماهیان شهر ما ...از کوسه هم وحشی ترند.... بره های این حوالی... گرگ را هم میدرند...!!!

پشت سر ...! پشت سر جهنمه....

رو به رو ...!روبه رو... قتل گاه آدمه...!!!

می گویند اینجا دنیایی مجازی است . . . هستند کسانی که از دنیای واقعی خسته شده اند . . . ...اما اینجا هم دل بستن هست . . . ... اینجا دردها لمــــــــس نمی شوند، فقط احســــــــاس می شوند . . . اینجا روزگــــارش زیاد بی رحم نیست . . . دل کندنش آسان تر است . . . اینجا هـــــم . . .

من سکوتم حرف است. حرفهایم حرف است. خنده هایم حرف است. کاش می دانستی می توانم همه را پیش تو تفسیر کنم. کاش میدانستی، کاش می فهمیدی، کاش و صد کاش نمیترسیدی که مبادا که دلت پیش دلم گیر کند. کاش می دانستی چه غریبانه به دنبال دلم خواهی گشت در زمانی که برای دردت سینه دلسوزی نیست. تازه خواهی فهمید مثل من هرگز نیست.....

آوای باد انگار آوای خشکسالی است دنیا به این بزرگی یک کوزه سفالیست باید که عشق ورزید باید که مهربان بود زیرا که زنده ماندن هر لحظه احتمالیست

هیچ کس ویرانیم را حس نکرد

وسعت تنهائیم را حس نکرد

در میان خنده های تلخ من

گریه پنهانیم را حس نکرد

در هجوم لحظه های بی کسی

درد بی کس ماندنم را حس نکرد

آن که با آغاز من مانوس بود

لحظه پایانیم را حس نکرد

کسي ما را نمي جو يد. / کسي ما را نمي پرسد./ کسي تنها يي ما را نمي گريد. / دلم در حسرت يک دست. / دلم در حسرت يک دوست / دلم در حسرت يک بي رياي مهربان مانده است. / کدامين يار ما را مي برد. / تا انتهاي باغ باراني. / کدامين اشنا ايا به جشن چلچراغ عشق دعوت مي کند ما را./ و اما با توام اي انکه بي من مثل من تنهاي تنهايي / تو که حتي شبي را هم به خواب من نمي ايي. / تو حتي روزهاي تلخ نامردي./ نگاهت./ التيام دستهايت را دريغ از ما نمي کردي. / من امشب از تمام خاطراتم . با تو خواهم گفت. من امشب با تمام کودکي هايم برايت اشک خواهم ريخت من امشب دفتر تقويم عمرم را به دست عاصي درياي نا ارام خواهم داد / همان دريا که مي گفتي تو را در من تجلي مي کند. اي دوست. / همان دريا که بغض شکوه ها يم در گلوي موج خيزش زخم بر ميداشت./ و اما با تو ام . اي انکه بي من مثل من تنهاي تنهايي / کدامين يار ما را مي برد تا انتهاي باغ باراني...

دل ناله کند از من ، من ناله کنم از دل ، یارب تو قضاوت کن دیوانه منم یا دل . . . ؟

به كجا باید رفت؟ ز كه باید پرسید؟ واژه عشق و پرستیدن چیست؟ جان اگر هست چرا در من نیست؟ من كه خود می دانم راه من راه فناست قصه عشق فقط یك رویاست اه ای راه سكوت اه ای ظلمت شب من همان گمشده ی این خاکم به خدا عاشق قلبی پاكم.

من شکایت دارم از روزی که دنیا آمدم بی خبر بی میل خود تنها به اینجا آمدم بی خبر زندانی دنیا شدم آخر چرا؟ من مگر گفتم خدا میخواهم این ویرانه را