این روزها ؛ زانو ها در بغل خوابیده .سر به زانو تکیه زده و چشمهایم به دیدار اشک می روند . پرده ها را می کشم .. مبادا روشنایی خلوتم را بر هم ریزد . شعله ها زبانه می کشند .. من انگار در حوضی از یخ دست و پا می زنم . این روزها اگر کوک سازم غمگین است .. چاره نیست .. ارتعاش صدای قلبم ؛ انگشتان مرا به روی ساز می کشد . این روزها صدایم درگیر ناله است …. بغضم به صدا راه نمی دهد . شبها که وصفش ناگفتنی ست … من می مانم و تمام تاریکیهای شهر من . من می مانم و تصویری تاریک از روز … من می مانم و یک بغل داغ شقایق. گاه که به ترس رویی نشان می دهم ..آغوش عشق تنها پناهگاه من است . تنها مآمن امن دلواپسیهایم .. تنها گرما ی روح بخش روح خسته ام . این روزها به خیابان نمی روم .. شاید به اجبار خزان صدای شکستن برگی بیاید. طاقت شکستن ندارم . طاقت دیدن بی پناهی شاخه ها را ندارم . این روزها به آسمان نگاه نمی کنم … شاید پرستویی به کوچ رود . توان غیبت پرستو ندارم ..این روزها روزهای درد است .. درد …

نظرات شما عزیزان:

راحله

ساعت23:49---11 شهريور 1391

چرا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ بازم بغضم گرفت شدییییید

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: